زمان گذران در نگاه بیقرار خیام

معمای پیچیدة هستی، همواره، همچون رازی سر به مهر، کنجکاوی آدمی را برانگیخته و او را در درازنای زمان به خود مشغول داشته است. اندیشمندان جهان، با درنگ در این معمای مبهم، هرکس به شیوه ای، پندارهای خویش را بازگفته است. حکیم عمر خیام نیشابوری از اندیشه ورزان نامدار ایرانی ست که در سروده های اندک خود، پرسشهایی ژرف و شگرف در انداخته و برای آسوده شدن از دست این پرسشهای جانگزای بی پاسخ راههایی را پیش نهاده و بازگفته است. ژرفای اندیشة خیام را از عمق همین درنگها، پرسشها و تردیدهای بنیادین می توان دریافت و شخصیت او را از لابه لای همین سؤالات جسارت آمیز می توان بازشناخت. او وقتی در گذر پرشتاب زمان، ناخرسند، به حیرتی آمیخته به بدبینی دچار می شود، به این باور می رسد که هیچ چیز «حقیقی تر» از «دمی» که در آن به سر می برد و لحظه ای که در آن نفس می کشد، نیست. پس بهترین راه زندگی را برای خود و دیگران در آن می بیند که این دم را غنیمت بشمارند و فرصت خود را بیهوده از دست ندهند و آشکارا سفارش می کند که: چون بوده گذشت و نیست نابوده پدید       خوش باش، غم بوده و نابوده مخور با توجه به این که مضمون «غنیمت شمردن فرصت» و «زیستن در حال» از مضمونهای بنیادین رباعیهای خیام است، در این نوشته کوشیده شده است تا این موضوع به اندازة توان، بررسی شود.